در سحرگاه صبح روز بیست و هفتم ماه رجب 1441 سال پیش در شهر مکه مردی هراسان وبا عجله سنگلاخها را در می نوردید و از کوه نور به زیر می آمد تا به شهر درآید و ماموریت خویش را شروع کند .او حامل پیام مهمی از طرف آسمان بود .شب قبل از آن که او طبق معمول هر ساله در غاری تنگ و تاریک در این کوه مشغول تهجد و عبادت بود ناگهان اتفاق خارق العاده ای روی داد .او در آسمان فرشته ای بزرگ ومهیب را مشاهده کرد که درحالیکه همه ی آسمان را فرا گرفته ونور عجیبی از او ساطع میشد به او می نگریست .ناگهان آسمان و زمین با هم لرزیدند فرشته فریاد زده بود بخوان و مرد در حالیکه عرقی سرد بر پیشانیش نشسته بود وسخت وحشت کرده بود گفت نمیتوانم دوباره فرشته فریاد زد بخوان ومرد که نامش محمد بود فریاد زد چه بخوانم .جبرئیل شانه های نحیف محمد را گرفت و به سختی تکان داد گو یی که هم اکنون روح از بدنش پرواز خواهد نمود و دوباره گفت بخوان به نام پروردگارت که تو را آفرید....

     وبدینگونه خاکدان دنیا منزلگاه باران زلال وحی شد بارانی بهاری که در آن شب چاه زمزم را تشنه ی حلاوت خودش کرد .باران کلماتی که خداوند برآنان منت گذاشته بود وبا آنها با بندگانش صحبت کرده بود ومحمد دیگر درنگ را جایز ندانست .رسالت بزرگ وسترگ او آغاز شده بود .او آخرین شعله ی نورانی هدایت بود که بر تیره ی خاک روشن شده بود و باید قافله ی هدایت را سالاری می کرد .او می رفت تا بزرگترین و تاثیر گذارترین مرد دنیا شود

                                                        چراغ دیده ام امشب زاشک غم پرآذر شد     

شبی جانسوز و شام رحلت موسی بن جعفر شد

زمین وآسمان درشورش وغوغاست میدانم 

 عزادارش به همراه ملائک حی داور شد

                                                                                           گلوی نازک گل را نشاید کنده و زنجیر        که او خود ازغم مرگ حسین پژمرد و پرپر شد

                                                                                           از این زندان به آن زندان به غربت یوسف زهرا  درون چاه تاریک ونموری چون کبوتر شد

                                                                                      به روی دست تار شب روان تابوت خورشیدی   که روشن از وجود انورش هم ماه  و اختر شد

                                                                                    نمی خوانم دگر من قصه ی موسی و هارون را   چو فرعون زمان هارون بی دین وستمگر شد

                                                                                نمی دانم چگونه می رود در صحنه ی محشر           که او بر پای خود زنجیر  و نیلی روی مادر شد

***بیست و پنجم ماه رجب سالروز شهادت امام موسی بن جعفر علیه السلام بر همه ی دوستدارن آن امام همام تسلیت باد***

امام هفتم علیه السلام:

ما فی المیزان شی اثقل من  الصلوات علی محمد وآل محمد

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم

  من اینجا سخت دلتنگم

در این بازار تاریک و سیاه و سرد

در این قرنی که هر مردی

اسیردست هر نامرد

من از لیخند زشت برده داران سخت بیزارم

منم یک برده ی خاموش، سیاه اما خراسانی

کنار یک ستون سرد وسیمانی

در این ویرانه ی دلگیر

میان برده های خفته درزنجیر میباشم

چه بوی چرک وخون آغشته با فریاد می آید

وپشت میله های آهنی آوای جغدی شاد می آید

به پاهای فگارم زخم چرکینی است از همصحبتی دانه ی زنجیر

که خون جاری شود از آن ز رقص وپیچ وتاب برده های مست.  طنین  خفته ی گردوغبارشک

که با هر تازیانه میرود از زیر پاها رو به سوی سقف قیرآلود

تکانی میدهد آرام تارعنکبوتی را

ومی ریزد به نای هر گلو زهر سکوتی را

من اینجا هستم ای ارباب

من اینجایم کنار این ستون سخت وسیمانی

ببین دندان صبرم را وبازوی ستبرم را

نه آبی نه غذایی ازتومی خواهم

نه جای خواب ونه اسبی، نوایی از تو می خواهم منم دیوانه ی رویت

منم مست شمیم زلف وگیسویت

مرا با خود ببر ارباب

به من بنگر سراپا ایستاده در غل وزنجیر

که گشتم اززندگانی سیر

برای همرهی با تو برای رهسپاری سوی تابنده ترین شهر زمان آماده

هستم من

مرا با خود ببرارباب

به هرجایی که می خواهی

تو با اسب سپیدت می شوی بادی سحرگاهی

و من همچون پرکاهی بدنبالت روان هستم

مرا با خود مسافر کن اگر حرفی زدم بیگاه ویا چون نوکر پستی بیالودم خودم را با لجنزار میان راه

مرا شلاق زن با زلف سبز بید مجنونی ویابا دست مهر خود

 بزن سیلی به روی من اما مرا با خود ببر آندم

مرا با خود ببر ارباب

واز دونان بخر ارباب