معنای عشق را از هر کسی پرسیدم در جواب چیزی می گفت که مرا راضی نمیکرد وعطش زیاد مرا  برای درک  معنای واقعی آن فرو نمی نشاند. عشق را واژه ای مقدس وآسمانی می دانستم که هیچ پیرایه ای از دنیای خاکی آن را آلوده نمیکرد.وهمیشه از اینکه جامه ی زیبا ومعصوم عشق را در هر کوچه وبازاری بر تن عریان هوسهای کریه وهرزه گیهای بد منظر می کردند بر خود میلرزیدم.عشق آن چیزی نبود که من در مزبله ی پر از نجاست روابط نامشروع افراد به دنبالش باشم.عشق چیزی ورای محبت وعلاقه ی شدید بود.من بدنبال آن معنا ومفهومی می گشتم که عالیتر از آن در هیچ کجای این عالم وجود نداشت.و هدف از خلقت این جهان وسعادت انسان درآن نمودار بود.تا اینکه عاقبت از داخل این صدف که  در ساحل بی کران هستی به زیر دست وپا افتاده بود گوهری یافتم که درخشش  نور آن می تواند تا اعماق دل هر انسانی نفوذ کرده و او را که بر لب این دریا گمشده است را به سرمنزل مقصود برساند.

  عشق از سه حرف تشکیل شده ع و ش و ق  که هر کدام از این حروف نماینده کلمه ی خاصی هستند:

ع یعنی علی یا عترت پیغمبر(صلی الله علیه وآله)

ش یعنی شیعه

ق یعنی قرآن

ع+َش+ق=عشق 

علی+شیعه+قرآن=؟

         انسانی را در نظربگیرید که قرآن را در دست راست گرفته وبا دست دیگر به دامن مولا علی وعترت چنگ زده است .این فرد برای رسیدن به سعادت چه چیزی کم دارد ؟هم کتاب هدایت را وهم مفسر این کتاب را که هادی به سوی حق است را در اختیار خواهد داشت واین معنا آیاچیزی غیر از حدیث ثقلین است که پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمودند:تا مادامی که با این دو باشید هرگز گمراه نخواهید شد.

   با توجه به چیزهایی که برشمردیم بدیهی است که این تنها شیعه است که با بهره گیری از معارف اصیل اسلامی عاقبت خوبی را برای خویش تضمین نموده وهمیشه بر صراط مستقیم ثابت قدم خواهد بود.

پرواهو یک موجود خیالی است 

پرواهوبچه آهو تنهاست   لب دریاچه رهاست

چشمه اش اشک فشان از غم تنهایی هاست

ماه چون قوی سپید شستشو داد تنش را به زلال دریا

                                                   محو شد روی سکوت گلها

بچه آهو ترسید

بال و پرهای حواصیل سپیدی را دید

ماهی کوچک دریاچه به او می خندید

                                         آب بر او پاشید

                                                          او به خود می لرزید

با دو پایی نازک

              جست زد رفت به تاریکیها

                      تا میان تب مرطوب گلستانی شب

                                                                 رفت تا افسانه

صد هزار پروانه  چشم خواب آلوده 

                      روی یاس وسوسن روی هر آلاله

                                   از صدای تپش قلب ضعیف آهو هشیارند

صد هزار پروانه هر یکی بوسه ی رنگین کمان

                          دور تندیس بلورین غزال کوچک می رقصند

                                                      صد هزار پروانه

                   مثل باران گلی نیمه شبان

                              بر تن گرم غزال کوچک بنشستند

بچه آهو پر زد

                              روی تنهای سپید پریانی رقصان  روی موج دریا

                                       هم نفس با سحری بادی سرد روی دوش گلها        

                      رفت تا اوج شب تنهایی

                            رفت تا خنده ی شیرین غم فردایی

                                                            رفت تا زیبایی        

              آنکه پرواز کند  نیست دیگر آهو

                                            هست یک پرواهو

                                                               هست یک پرواهو

   این ماجرا بر می گردد به سالها پیش یعنی زمانی که در دانشگاه تحصیل میکردم رشته تحصیلی من در آن زمان ریاضی بود وهیچ نسبتی با شعر و شاعری نداشتم.ولی در شبی از شبها دری برویم گشوده شد که در پشت آن دریایی از نور و روشنایی بود.
       در آن شب برق نبود و خوابگاه در تاریکی مطلق فرو رفته بود .من به ناچار شمعی روشن کرده و در روشنایی آن داشتم درس می خواندم.ناگهان متوجه شئی سیاه شدم که به سرعت در روی میز در حال حرکت بود.البته آن موجود غیر ازیک سوسک معمولی چیز دیگری نبودچرا که بهر حال سالها بود که سوسکها با دانشجویان به صورت مسالمت آمیز زندگی میکردندوبا همدیگر مشکلی نداشتند.
به محض مشاهده سوسک اولین چیزی که به ذهن هر کسی ممکن است خطورکند جستجوبرای یافتن یک لنگه کفش است تا این موجود مشمئز کننده را به دیار نیستی بفرستدومن هم مستثنی نبودم.اما لختی ایستادم. سوسک داشت حرکات غریبی میکرد که تا آن روز من آنها را برای کسانی دیگر شنیده بودم.اودر یک حرکت دایره ای با سرعت دیوانه واری به گرد شمع میچرخید.هیچ چیز دیگر برای او اهمیت نداشت او فقط داشت میچرخید و میچرخید و میچرخید و.....
سرم گیج رفته و اشک در چشمانم حلقه زده بود.همیشه در اشعار شعرا و کتابهای ادبیات اصولا این پروانه ها بودند که بر گرد شمع طواف میکردند.اصلا کس دیگری حق نداشت این کار را انجام دهد .آنها فقط حق داشتند عاشق شوند .آنها فقط حق داشتند در آتش عشق بسوزند و خاکستر شوند.پس این بیچاره که اینگونه ناامیدانه واز روی سوز وگداز بر گرد شمع میچرخد لابد داشت گل لگد میکرد.
آیا سوسکها حق نداشتند در آتش عشق بسوزند.آیا آنها آفریده شده بودند که همیشه در بدبختی وفلاکت دست وپا بزنند و همه خوبیها فقط برای پروانه ها بود؟
    آیا خداوند فقط برای انسانهای خوب بود و آیا من گنهکار حق نداشتم طعم شیرین عشق را تجربه کنم؟به نظرم آمد که تا آن روز در دنیایی بسیار تنگ زندگی کرده ام و اینکه هنوز که هنوز است خودم رانشناخته ام و کشف نکرده ام.و به همین خاطر است که به خدایم معرفت پیدا نکرده ام.و...
ذهنم مانند آتشفشانی منفجر شدوکلمات همچون گدازه از راه دهانم سرازیر شدند و دهانم را سوخته و دلم را آتش زدند.و بدین ترتیب غزل به دنیا آمد.